2014

Na 3,5 weken in Nederland, zit ik nu weer aan mijn bureautje in mijn kamer in Portland. Hoewel ik een lange vlucht had, met een overstap in Washington DC (nee, gelukkig geen last van de sneeuw!), voelde ik me gister helemaal niet alsof ik de vorige dag 20 uur in het vliegtuig had gezeten. En ook vandaag geen enkele indicatie van een jetlag. Ik ben ondertussen zoveel heen en weer gevlogen dat ik er blijkbaar een ster in ben geworden om de jetlag zoveel mogelijk te vermijden!

Ik heb een heerlijke tijd gehad thuis. Heel veel vrienden en familie kunnen zien, een heerlijke week met het gezin doorgebracht in Limburg (waar je echt prachtig kan mountainbiken en je bijna in het buitenland waant!), en wat mooie trainingen kunnen afwerken met Femke en de rest van de familie, die allemaal in voorbereiding zijn op de CPC-loop. En ook weer lekker wat workouts gedraaid met de Ruitenburgrunners op Olympus70!

Maar nu is het weer tijd voor een nieuw semester in Amerika! Het indoorseizoen staat voor de deur: volgende week loop ik mijn eerste wedstrijd al, die nog niet zo belangrijk is. 2 weken later weer 1, en weer 2 weken later wil ik vlammen op de 3 km tijdens de Husky Classic.

Maar waar het echt om gaat, is natuurlijk het outdoorseizoen. Ik had nog een plekje over in mijn tas voor mijn grote European Junior Championships kleed, die we na afloop van het toernooi afgelopen zomer allemaal van de hekken hebben gehaald, en die heb ik maar mooi boven mijn bed gehangen (zie foto). Dat was natuurlijk het absolute hoogtepunt van afgelopen seizoen. Hoewel ik op de andere afstanden weinig verbeterd ben, was de 5km een groot succes. De eerste poging in Mount Sac, waar ik eigenlijk heel goed liep maar net de limiet miste, de tweede poging toen Femke net was langs geweest en ik door Tori naar de limiet gecoachd werd, en toen 12,5 ronde in Rieti met een schreeuwend Nederlands Team, mijn ouders en broertje en zusje en zelfs mijn Nederlandse coach aan de zijlijn.

En dat hele proces van het hebben van een groot doel en er alles aan doen om dat te halen, wil ik natuurlijk vaker meemaken. En daarom hangt dat kleed boven mijn bed. Over 2 jaar is het EK onder 23 jaar, en daar wil ik staan! Dan zal ik nog wel flink wat harder moeten lopen, en het zou fijn zijn als ik dit seizoen al een grote stap kan zetten. En dat kleed zal me eraan helpen herinneren dat ik het EK niet zomaar ga halen. Het is makkelijk om te zeggen dat je iets wil, maar een stuk moeilijker om elke dag de noodzakelijke dingen te doen die nodig zijn om je in de richting van dat doel te brengen. Ik heb ontzettend zin in het komende semester en hardloopseizoen, en hoop dat ik wat mooie pr’s kan neerzetten!