Regionals

Ik zit in het vliegtuig op weg naar ‘huis’ en probeer alles weer een beetje op een rijtje te krijgen. Het was vandaag een redelijk emotionele dag. We liepen de belangrijkste wedstrijd van het seizoen: Regionals in Sacramento, California. We vlogen er woensdagmiddag heen, met 7 jongens en 7 meiden (dit keer gelukkig geen last van schietende gekken). De jongens staan landelijk 10e en hadden dus een erg grote kans om door te gaan. Bij ons lag dat wat anders. 31 teams in heel het land gaan naar Nationals, en helaas is de West Region de allerzwaarste regio uit het hele land. Dat zou niet uit moeten maken, maar met het systeem wat gehanteerd wordt maakt dat wel degelijk uit: in elke region plaatsen 2 teams zich automatisch. Vervolgens worden er over het hele land verspreid nog 13 teams uitgekozen om zich hierbij te voegen. Of je gekozen wordt hangt af van a) de plek die je als team behaalt op Regionals en b) hoeveel en welke teams je eerder in het seizoen verslagen hebt. Stel dat in een andere regio 2 teams zich plaatsen voor Nationals, en jouw team heeft hen bij wedstrijden eerder in het seizoen verslagen, dan heb je een grotere kans dat je meemag.

Donderdag was een erg relaxte dag waarin we het parcours verkenden, en vrijdag was dan de racedag. Het parcours was vrijwel volledig vlak en het beloofde een erg snelle race te worden. Op de teammeeting de avond ervoor, had Ian aangegeven dat hij verwachtte dat we allemaal in de top-50 konden eindigen, met 3 meiden in de top-25. Dan heeft hij ons toch echt overschat (of onze concurrenten onderschat!)...

Ian en mijn teamgenootjes gunden mij weer een plek op de eerste lijn, wat erg lief was want dat had ik niet verdiend na mijn 4e plek in Malibu (er passen maar 3 meiden op de eerste lijn). Ik functioneer een beetje als teambaken; ik start altijd hard om uit het gedrang te zijn en met mijn lengte en paarse strik in mijn haar ben ik daarna een goed mikpunt voor mijn teamgenoten. De race begon interessant. Na 150 meter werden we namelijk teruggefloten omdat er iemand gevallen was. Was dat maar niet gebeurd, want na de 2e start lag ik op de grond.. Echter verderop in de race, buiten het gedeelte waarin er teruggefloten wordt. Ik kan je vertellen, het is een ehm.. ‘interesante’ ervaring als er nog 10 andere meiden over je heen vallen en andere meiden aan alle kanten half vallend langs je proberen te komen. Ik dacht nog, daar gaat het teambaken... :) Gelukkig konden mijn teamgenootjes de valpartij ontwijke. Ik stond natuurlijk gelijk op en probeerde weer in mijn race te komen. Mijn startnummer was door mijn val half afgescheurd, dus die heb ik er maar afgetrokken. Inmiddels was het halve veld natuurlijk wel al gepasseerd en kon ik me een weg terug naar de bovenste helft gaan banen, wat redelijk ingewikkeld is als je 20 meiden vlak voor, en 20 meiden zowel links als rechts van je hebt lopen. Nou weet ik weer waarom ik altijd zo hard start...

Al met al heb ik alles gegeven, en gelukkig weinig overgehouden aan de val, op een pijnlijke knie en wat wondjes van spikes in mijn rechterachilles na (al zal ik morgen wel stijf zijn). Ik dacht dat ik 5e liep van mijn team maar uiteindelijk bleek ik 4e te lopen. Ik hoorde tijdens de race dat de top-3 het ontzettend goed deed maar zag ze nergens. Uiteindelijk ben ik 92e geindigd. Ja, 92e..., terwijl het doel een top-50 positie was. Daar was ik natuurlijk niet blij mee en vooral omdat we met onze slechte 4e en 5e loopster een kans op een plek in Nationals vergooiden. Ook de tijd (21.18) was niet erg goed op zo’n snel parcours (maar gelukkig wel een stuk harder dan de andere races dit seizoen). Aan de andere kant, ik had dit seizoen als doel om 21.00 te lopen, en daar zit ik ook weer niet zo heel ver van af, en dat met val. Het is ongelofelijk hoe hoog het niveau hier is. Even ter indicatie: de winnares liep 19.10. Dat is 3:12 per kilometer. Dat is onder de 16 minuten doorkomen op de 5km. In een cross. Met nog een km te gaan. Juist.

We werden uiteindelijk 9e, terwijl alleen de top-5 zich direct lijkt te hebben geplaatst. Toch wel zuur dat BYU, die we in de Conference versloegen, zich vanuit hun regio wel lijken te hebben geplaatst...

Ik heb nu een rustperiode en zal zeker een week niet hardlopen. Dat heb ik ook wel even nodig! Als ik terugkijk op dit cross-seizoen dan ben ik vooral heel erg blij dat ik gewoon het hele seizoen heb kunnen hardlopen. Een mega-verschil met vorig jaar! Ik ben blessurevrij gebleven en dat is het allerbelangrijkste. Verder heb ik natuurlijk enorm mooie ervaringen opgedaan, op prachtige crossparcoursen gelopen, leuke reisjes gehad en heel veel geleerd. Het zal wel even slikken zijn als ik de Nederlandse junioren op het EK Cross zie lopen. Helaas moet je je kwalificeren in de Warandeloop en kan ik wel 2 weken eerder weg van school voor het EK Cross, maar een hele maand om op tijd thuis te zijn voor de Warandeloop, is echt te veel. Echter, de ervaring van lopen in een groot veld tegen meiden duizend keer beter dan jijzelf, heb ik hier ook wel opgedaan!

Een interview met mijn teamgenootje Tansey en racebeelden zijn hier te vinden: https://www.youtube.com/watch?v=8XKjYF3jqQQ&hd=1