11e plaats op EJK

Pffooee... wat heb ik een hoop te vertellen en wat is er veel gebeurd nadat Femke mij had bezocht in Portland en ik de EJK-limiet liep!

In eerste instantie moest ik nog in Portland blijven tot na Regionals: afgelopen jaren was een tijd rond de 16:50 op de 5000m genoeg om hieraan mee te doen, dus ik had mijn vliegticket geboekt voor daarna. Echter, dit jaar werd er in de regio zo hard gelopen dat zelfs meisjes met tijden in de 16:30 niet zeker waren! Uiteindelijk kon ik mijn vliegticket wijzigen zodat ik precies op de verjaardag van mijn broertje thuiskwam: dat kwam wel erg mooi uit natuurlijk!

In Nederland gingen de eerste paar weken trainen heel goed. Misschien heb ik toen wel ietsje overdreven, want toen de wedstrijden begonnen was ik 'op'. Dat heb ik nog nooit gehad, maar blijkbaar eiste het lange seizoen zijn tol. In ieder geval een goede les! Na een mislukte 3000m en 2 mislukte 1500 meters besloot ik dan ook om in de aanloop naar het EJK alleen nog het NK te doen en verder alleen nog maar rustig te trainen.

Op het NK deed ik de 3000m, waar ik achter Jip met hangen en wurgen het zilver won. Ik moest het niet van mijn goede vorm hebben, maar gelukkig liet mijn wilskracht me niet in de steek! Een dag later kwam een Amerikaanse vriendin voor een week bij me langs, wat wel erg leuk was en er ook zorgde voor een beetje afleiding richting het EJK. Na een bijeenkomst waarop ik de andere deelnemers ontmoette en de oranje kleding kreeg uitgereikt, vertrok ik op maandag 22 juli naar Rieti. Ik hoefde pas op zondag te lopen, maar gelukkig was dat voor kamergenootje Jip ook het geval: zo konden we ons gezellig samen voorbereiden! Het was wel een aparte week. We zaten in een hotel bij een prachtig meer in de bergen. Soms had je bijna het idee dat je vakantie had, omdat er ook niet veel meer getraind hoefde te worden. De week werd dus gevuld met acclimatiseren aan de warmte (we verwachtten te moeten rennen in rond de 30 graden Celcius, en rennen in de warmte is nou niet bepaald mijn sterkste punt), in de schaduw boeken lezen, capuchino drinken op een terrasje en het stadion bezoeken. Ook kwamen mijn ouders en broertje en zusje nog een keertje langs, want die waren speciaal voor mij helemaal naar Rieti gekomen om me aan te moedigen en zaten in de buurt op een camping. Het was supergaaf om hier een week met het Nederlandse team te zitten en de prestaties van iedereen te volgen!

Zondag was het dan eindelijk zover: Raceday! Ik was 17e van de 20 geplaatst en ging ervoor die positie te verbeteren!

Toen we uit de bus stapten die ons naar het stadion had gebracht, was het bloedheet. Ik heb even mijn ouders gezien en ook mijn trainer, die de vorige avond naar Rome was gevlogen, was inmiddels gearriveerd! Vlak voor de warming-up kwamen er wolken overdrijven, en ineens begon het te onweren en te stortregenen. Ik sprong een gat in de lucht, want weg was de warmte! In de regen gingen Jip en ik onze warming-up doen, om daarna de callroom in te gaan. Mijn familie stond bij de start, dus dat was wel heel erg gaaf toen we de baan op kwamen wandelen!

Over de race zelf ben ik tevreden. De eerste km ging langzaam, de hele groep zat nog bij elkaar. Ik liep aan de achterkant, omdat ik daar mijn pas kwijt kon en toch wel wist dat ik niet bij de beste lopers behoorde. Daarna werd er plotseling erg versneld, en 'ineens' liep ik alleen nog maar met een Noors meisje! De volgende rondes heb ik met haar de kop afgewisseld. Met nog een aantal rondes kreeg ik het zwaar en moest ik er alles aan doen om haar niet te laten gaan. Toen ik nog een km moest hoorde ik mijn vader roepen: 'Bij 800m ga je Anne!'. Nou, daar dacht ik op dat moment toch anders over... Maar toen ik bij 800m voorbij de Noorse keek, zag ik dat we flink waren ingelopen op het groepje voor ons. De knop ging om: als ik er in 1 ronde naartoe kon lopen, hoefde ik ze er de laatste ronde 'alleen nog maar' uit te sprinten... Toch maar het gas erop dus, en inderdaad, even later hadden we ze bijgehaald. De Noorse en een ander meisje bleven aanhaken, maar op 300m voor de finish heb ik nog een laatste versnelling neergezet en kon ik ze verslaan en hiermee de 11e plek veilig stellen! Al met al een gave race dus! Er waren ook enorm veel aanmoedigingen, omdat we een van de laatste nummers waren en alle andere Nederlandse atleten dus al in actie waren geweest en ons kwamen aanmoedigen. Een prachtige afsluiting van mijn juniorentijd.

De volgende dag ben ik opgehaald door mijn ouders voor 2 heerlijke weken in La France: even niet hardlopen, maar de batterij weer opladen en alle dingen doen die je de rest van het jaar, als er altijd wel weer een belangrijke wedstrijd in de buurt is, niet kan doen (mountainbiken, canyoning, raften, paragliden.. :) ). Inmiddels ben ik weer heel rustig begonnen met lopen en woensdag ga ik weer lekker terug naar Portland, waar we dan al vrij snel met het cross-seizoen beginnen! Ik ga jullie weer op de hoogte houden....