Relief & Confidence

Dat zijn de gevoelens die de boventoon voeren na mijn race vandaag. Opluchting omdat ik na mijn eerste goede race in Seattle twee slechte outdoorraces had: de 3 km waar ik al eerder over geblogd heb, en 2 weken geleden een 1500m die ook absoluut niet liep. Gelijk na de start merkte ik dat ik 'de benen niet had'. Later op de avond moest ik nog hazen voor mijn teamgenootjes op de 3000m ( https://www.youtube.com/watch?v=UPpBEHl3ilA ) en dat ging gek genoeg wel verassend goed en makkelijk. De conclusie was dan ook dat ik waarschijnlijk een niet intensief genoege warming-up had gedaan. Dat moest anders!

Vandaag liep ik in Willamette, op ruim een uur rijden, weer een 1500m. Het was niet al te warm en regenachtig, maar met weinig wind waren het voor mij wel gunstige omstandigheden. Ik zat ook nog in de snelste serie, dus er was niks en niemand om de schuld te geven als ik weer niet hard zou lopen!
Ik kreeg startnummer 2, wat betekende dat ik in de binnenbaan startte. Het is dan extra belangrijk dat je een goede start hebt, want als je niet snel genoeg weg bent kom je in de verdrukking door alle meisjes die van buiten naar de binnenbaan komen. Gelukkig lukte me het om goed te starten en ik zat lekker in baan 1, redelijk voorin de groep. De eerste ronde was erg langzaam, 74s. Ik kon hier vrij weinig aan veranderen, want ik zat volledig opgesloten in baan 1. Dan maar gewoon racen en de tijd vergeten! Steeds als er een beetje een gaatje kwam voor me probeerde ik op te schuiven, terwijl ik ondertussen alert bleef voor wanneer het gas er echt werd opgegooid. Dat gebeurde pas in de laatste ronde. Helaas ben ik nog niet goed genoeg om een echt harde laatste ronde te lopen, maar met een ronde van 70s was ik toch nog snel genoeg voor een klein pr: 4:33.27. Wat zeg me dit? Dat de 4:30 grens er dit jaar aangaat, daar ben ik wel van overtuigd. Daartoe was ik vandaag al wel in staat geweest, als er wat harder was doorgelopen. Ik voelde me enorm sterk en dat was de afgelopen 2 races wel anders. Met nog wat specifieke training moet die laatste ronde ook een stuk harder kunnen, want de verzuring kwam niet echt binnen, het lukte me alleen niet om sneller vooruit te komen.

Dit geeft me enorm veel vertrouwen voor over 2 weken. Dit is de eerste echt belangrijke wedstrijd van het seizoen. In Mt Sac, California, wil ik me kwalificeren voor het EJK. Daarvoor moet ik onder de 16.55min lopen en liefst nog een paar seconden harder, want als ik onder de 16.50 loop heb ik ook een grote kans dat ik Regionals mag lopen in mei.

Iedereen nog bedankt voor de leuke berichtjes afgelopen donderdag! Had een heerlijke verjaardag!

Liefs,
Anne